Berlin Legend!
112 0
In 2018 liep ik mijn eerste marathon in Rotterdam in 5 uur en 2 minuten. Toen ik over de finish kwam, wist ik direct dat ik dit nog een keer wilde. Het was geweldig. Een emotionele achtbaan. Bij de eerste inzet van Lee Towers aan de start stond ik al te janken en dit hield niet meer op. Dat zou me de volgende keer niet weer gebeuren. De volgende keer zou ik me focussen zonder ruimte voor emotie.
Dus in september van datzelfde jaar schreef ik me weer in om me te revancheren.
Dat was het begin van een lange weg vol met blessures. Twee maanden na de inschrijving scheurde ik mijn achillespees volledig af. Tijdens de revalidatie kreeg ik last van tintelende vingers en zere schouders. 8 maanden later lag ik weer op de operatietafel en werd ik geopereerd aan een driedubbele nekhernia waarbij twee versleten tussennekwervelschijven werden vervangen. En zo viel ik de volgende twee jaar van de ene in de andere blessure: nierbekkenontsteking,
een ontstoken Peroneus Longuspees, een vastzittend verschoten spronggewricht en een pijnlijk si-gewricht.
Bij elke blessure deed ik weer harder mijn best om terug te komen.
Overtuigd dat als ik maar hard trainde, ik terug zou kunnen komen. Het werd een soort obsessie.
In januari werd ik ingeloot voor de marathon van Berlijn. Want de droom bleef om in ieder geval nog één keer die marathon lopen. Dat vond ik behoorlijk eng. Want elke keer als ik weer begon aan een nieuwe voorbereiding, werd die weer afgebroken.
Ik werd toen op een boek gewezen: Running rewired, geschreven door Jay Dicharry één van Amerika's toonaangevende fysiotherapeuten en een gecertificeerde sportklinisch specialist. Hij zegt dat je lichaam je vormt door oude blessures, mobiliteitsproblemen, vermoeidheid, slijtage - deze komen tot uiting in hoe je beweegt tijdens het hardlopen.
Het Running Rewired-programma lost deze blokkades op, versterkt je en traint je om beter te rennen.
Ik kwam er door het lezen achter dat ik altijd te hard, te veel, te intensief en op de verkeerde manier trainde. Ik wilde altijd maar een PR lopen en probeerde elk segmentje mee te nemen. En toen wist ik dat ik dit niet alleen kon. En zo ontstond plan A. Mijn eerste doel van plan A was om fit aan de start te staan in Berlijn en het tweede doel was om deze uit te lopen.
Via instagram volgde ik Andrea en alsof toeval niet bestaat, bood zij daar met Hardloopbegeleiding op maat een trainingspakket aan. Daar heb ik direct op gereageerd. En een week later stond ik al in het Zwolse bos met Andrea voor een personal training. Daar werd ik even keihard geconfronteerd en geanalyseerd op mijn houding en techniek.
Na 3 oefeningen had ze de oorzaak van mijn blessures ontrafeld: disbalans, zwakke bilspieren en hamstrings. Geen (goede) afzet. Heupen niet naar voren. Niet rechtop. Te stijf en gespannen. Dat ik überhaupt nog vooruit ben gekomen al die tijd. Ik kon aan de bak!
Tjeerd maakte de trainingsschema’s en ongeveer 1 keer per maand had ik een personal training met Andrea. Die schema’s waren in het begin ook een enorme uitdaging. Ik moest leren om op hartslag te lopen. Aangezien ik gewend was om altijd keihard te gaan, lukte het nu niet om ontspannen te lopen. Ik moest zelfs wandelen om mijn hartslag laag te houden. Dit was voor mij natuurlijk enorm frustrerend en ook gênant dat ik aan alle kanten werd ingehaald. Maar langzaam (letterlijk en figuurlijk) ging ik dit ontspannen lopen meer waarderen en kreeg ik het onder de knie.
Ik leerde tijdens de trainingen van Andrea over mitochondriën, over een piramide en de basis en een vangnet en rust in je hoofd, over koolhydraten, eiwitten en hydrateren, aeroob trainen, over je heupen strekken en hoe je af moet zetten, over hoe je een race aanpakt en wat je de dagen ervoor doet, over alleen aan pijntjes denken als je oefeningen doet en welke oefeningen je dan moet doen om sterker te worden, over emotioneel zijn tijdens een race, dat dat mag, over activeren voor een training. En zo werd ik langzaam klaar gestoomd om die marathon uit te kunnen lopen en kreeg ik er steeds meer vertrouwen in dat ik dat ging fixen.
En zo gebeurde het dat ik na 4 jaar weer aan de start van een marathon stond. Mijn eerste doel was gehaald. Bij de start moest ik even door mijn knieën om dit te beseffen en liet ik de tranen even gaan. Maar vanaf het startschot ging de focus weer aan. Ik ging dit fixen. En vanaf toen heb ik alleen maar genoten. Ik heb 42,195 kilometers zonder pauzes hard gelopen, niet gewandeld, alle mitochondriën aangesproken, alles wat ik de afgelopen 7 maand had getraind heb ik toegepast, 4 uur en 53 minuten hetzelfde ritme, dezelfde snelheid en dezelfde rustige hartslag, nergens een man met een hamer gezien. En pas toen ik de laatste 2 kilometer in ging, stond ik mezelf toe om emotioneel te worden. Ik ging de bocht om en zag die lange laan met in het midden de Brandenburger Tor waar je onderdoor loopt naar de finish en vanaf toen kon ik mijn tranen niet meer binnen houden.
Tot over de finish heb ik gejankt. Van geluk, van al die jaren wachten op dit moment, van verbazing. Ik ben een berlin legend. Ik heb het eindelijk gefixt!