Soms heb je van die atleten die maar geen vooruitgang boeken.
Als trainer zit je dan wel eens met je handen in het haar. Want vooruitgang is
een logisch effect van training, toch? Of
bestaan zogenaamde non-responders echt? Vandaar dit artikel.
Eigenlijk kan ik gelijk het antwoord wel verklappen. Non-responders
bestaan niet. Wel kun je zeggen: “reageerde niet op de training.” Maar
waar komt dat dan door? Dat kan veel oorzaken hebben. En dus ook veel
oplossingen. De uitdaging voor ons zit hem in het vinden daarvan.
Was de intensiteit van de trainingen juist? Het volume van de
training? De frequentie in de vorm van het aantal per tijdseenheid? En ga zo maar door...
Zo kwam ik een interessant onderzoek tegen. 73 willekeurig
gekozen studenten werden in 2 groepen verdeeld en kregen 2 verschillende type trainingen voorgeschoteld in een bepaalde periode. Cardiotraining of gewichtheffen. Een
gedeelte van elk van de twee groepen reageerde niet op de aangeboden
trainingsprikkels. Oftewel met een test na het trainingsprotocol werd er geen
significante vooruitgang gevonden.
Later werd de studie nogmaals uitgevoerd, maar nu andersom. De
cardiogroep mocht gewichtheffen en de gewichtheffers cardio. En wat gebeurde
er? De zogenaamde non-responders uit de eerste periode reageerden nu wel. Wat opvallend was, er waren
nu drie groepen op te maken. Een groep die reageerde op beide trainingen. Een
groep die alleen reageerde op gewichtheffen. En een groep die alleen reageerde
op cardio. Maar allemaal reageerden ze dus ergens op.
Kijk daar kunnen we iets mee!
Aangezien we het hier op deze site voornamelijk over
duursporters hebben past het volgende onderzoekje nog wat beter.
De studie had vijf groepen die allen een cardiotraining deden op
60% van Vo2 max. Dat saaie D1 zeg maar. Groep 1 deed dit één uur in de week. Groep 2 twee uur, groep 3, drie
uur, enz. Na vier weken had 70% van groep 1 geen verbetering in Vo2 max (nog steeds de beste voorspeller van uithoudingsvermogen).
Groep 2, 40% en groep 3, 29%. Groep 4 en 5 verbeterden allemaal!
Na 4 weken zonder training hebben de onderzoekers de studie
herhaald. Alle deelnemers deden dit keer vijf uur op 60% van Vo2 max. En tadaaa,
allemaal vooruitgang! En dan ook nog significant (minimaal 4%) Zullen wel geen goed
getrainde hardlopers bij hebben gezeten denk ik dan!
Als trainer hebben we dus zo enorm veel mogelijkheden om uit te
vinden waar iemand wel en niet op reageert. Stel ze deden deze vijf uur op 70%.
Of met wat intervallen op 90%. Of intermitted fasting tussen twee trainingssessies.
Een fascinerende puzzel. En dan hebben we het nog niet eens over levensstijl.
Zeg maar de rest van die 23 uur van de dag bij een gemiddelde sporter.
Dat dat minstens zo belangrijk is laat het volgende en laatste
onderzoekje zien. Ik kan er uren over door gaan, maar dan haken jullie ergens
af hè?
Komt ie. In de USA werd een groep studenten getest met een zeer
kleine hoeveelheid training. Wat het precies was kwa omvang kon ik niet
ontdekken, maar wat het ook was: 34% reageerde niet. Na zes maanden werd het
protocol herhaald en nu reageerde 26% niet. Het opvallende was, het waren bijna
allemaal andere studenten die dit keer niet reageerden. Ze deden vervolgens een
test met vragen om de reden boven water te krijgen. En wat bleek? De
leefomstandigheden waren de oorzaak. Stress, examens, vermoeidheid, slechte
voeding…
Geef dus niet gelijk de trainer de schuld als je geen
vooruitgang boekt. Maar kijk ook naar het volledige plaatje. Een dag heeft 24
uur en die trainer heeft invloed op? Als ik twee uur zeg is het al best veel.