Van de trainer

Soms heb je van die atleten die maar geen vooruitgang boeken. Als trainer zit je dan wel eens met je handen in het haar. Want vooruitgang is een logisch effect van training, toch? Of bestaan zogenaamde non-responders echt? Vandaar dit artikel.

Het is winter en overal in het land zie je crossloopjes georganiseerd worden. Bijna elke atletiekclub organiseert er wel ergens één, al dan niet passend in een regionale competitie. Jong en oud trekken wekelijkst de schoenen of spikes aan om lekker door het bos of door de landerijen te racen. Je hebt maar weinig nodig.

De laatste jaren is er steeds meer opkomst van allerlei klokjes die je iets vertellen over je training. Pasritme, verticale oscillatie, tempo, hartslag, grondcontactijd balans, hoogteprofiel, power enz. Als je een beetje een cijfertjes freak bent, heb je er naast het lopen zomaar een hobby bij. En als de leverancier van die klokjes er dan ook nog een algoritme aan gaat koppelen, heb je een klokje wat slimmer is dan je coach en alle wetten van de trainingsleer bij elkaar. Toch?

Als je aan het sporten bent gebeurt er van alles in je lichaam om energie te produceren. Bij die energie productie vinden allerlei ingewikkelde processen plaats. Om die processen nu hier uit te gaan typen is wel leuk. Maar ik wil graag dat jullie lezers het einde van het artikel halen zonder in slaap te vallen. Dus hou ik het maar een beetje kort. Tenminste, dat is het plan.

Wat is nou eigenlijk die VO²max waar die sportgekkies het telkens over hebben?

Het is de meetwaarde wat uit een inspanningstest rolt, dus niet uit een klokje met een handig algoritme er achter of van een tabel te lezen. Nee de echte waarde kun je alleen verkrijgen door een inspanningstest met ademgas analyse.

Laatst was ik eens op een symposium met daar als 1 van de sprekers Nils vd Poel. Die schaatser. Erg leuk en inspirerend wat hij daar vertelde over zijn bijzondere aanpak. Of is dat wel zo bijzonder?