Soms weet ik het ook gewoon even niet.
Als loper en coach zoek je soms naar nieuwe uitdagingen. De laatste 12 maanden ben ik als loper wat meer aan het ontdekken of dat ultra lopen iets voor me is. En eigenlijk loopt daar het coachen ook in mee. De lange afstanden winnen enorm aan populariteit en daarmee ook de vraag naar goede trainings begeleiding. We hebben zeker al een 10 tal klanten die regelmatig 50 tot 100km lopen afwerken. Dit gaat al best mooi...maar hoe mooi is het dan om jezelf ook als proefkonijn in te kunnen zetten?
En zo stond ik in een jaar tijd aan de start van een aantal ultra lopen. De mooiste ervaring was natuurlijk de 100km van Winschoten met een nationale titel. Maar het ging ook best vaak niet zo goed. Die puzzel goed krijgen.... daar draait dat ultra lopen om. En dat is dan ook weer erg leerzaam als coach.
Tot nu toe blijkt de grootste uitdaging bij mij te liggen bij de afstanden die langer duren dan een werkdag hardlopen. 8 a 9 uur is nog redelijk voorspelbaar en op een fatsoenlijk tempo te doen. Daarboven blijkt de foutmarge erg klein. En zo bedacht ik.... dan ga ik me daar op richten. Dat wat niet lukt, daar vind je de grootste uitdagingen voor jezelf....en waarschijnlijk ook de meest nuttige ervaring voor onze klanten.
En zo stond ik de afgelopen 2 weken 2 keer aan de start van een 24 uursloop. Niet te overzien eigenlijk. En hoe train je daar nu voor? Als dit toch lukt...ja dan heb je wel enigsinds een basis aan ervaring waar anderen iets aan kunnen hebben.
Maar voorlopig is dat nog niet echt het geval zeg maar. Zo stond ik 2 weken geleden aan de start in Deventer. Gespannen, gretig, vol strijdlust en een uitgebalanceerd voedingsplan.
Om dan na een paar uur al klaar te zijn. Te hard gestart, kramp, leeg en mentaal niet voorbereidt op deze vroege tegenslag. Met nog 19 uur te gaan weet je dan hoe laat het is. Het lijf wilde binnen een half uur niets meer. Van rond joggen op 12km per uur tot strompelen met blokkerende spieren. Later op de dag ziek op de bank met hoofdpijn, keelpijn en een beurs lijf. Ja...wat was nou de oorzaak? De snelle start, het niet fitte lijf? Of waren de trainingen niet goed?
Die vraag bleef in mijn hoofd hangen tot het idee ontstond om een 2e poging te gaan doen. Via google vond ik op 3 uur rijden een leuke gezellige 24 uursloop in Delmenhorst.
Niet een plek voor een grote afstand als resultaat volgens Henri die ik vroeg om advies. Hij is coördinator ultra lopen.
Maar wel de mogelijkheid om in een vergelijkbare vorm als Deventer te kijken of het met een andere aanpak kwa pacing en voeding beter zou gaan.... vond ik zelf.
En zo gingen we, Andrea en ik... vrijdag naar Delmenhorst voor de 2e poging.
Om het kort te houden, waar ik zoals jullie merken wat moeite mee heb... Dit ging al veel beter! Rustiger gestart, echt de focus gehouden op gewoon het klokje rond te hardlopen en goed de dipjes managen. Die dipjes komen altijd weten we inmiddels.
Dit keer was het oa de wel bekende zere poten op 3 uur, last van de warmte op 5 uur door een verkeerde verhouding suikers, electrolyten en vocht. En een flinke onweersbui op 7 uur.
Andrea heeft me hierbij goed bijgestaan en kreeg de smaak te pakken van deze 24 uurs editie. Vantevoren had ze ook wel zoiets van...daar gaan we weer ;-).
Intussen klom ik op van plek 5 in de wedstrijd naar de 2e plek. Op een korte afstand tot nr 1. Maar eigenlijk ben ik daar dit keer niet echt mee bezig geweest. Het parcours was inmiddels een modderpoel geworden en het was inmiddels donker. Ook deed de tijdwaarneming het niet meer en waren alle lichten rond het parcours uitgevallen door stroomstoring. Bijzaak, maar intussen was mijn maag ook uitgevallen. Er kwam niets meer door naar mijn darmen voor het gevoel. En alles wat er in ging maakte me nog misselijker. Deze horde bleek uiteindelijk na 3 uur lang trouble shooting niet te nemen. Na een uur vlot wandelen als laatste optie besloot ik dat verder gaan zinloos was. Ik lag nog steeds 2e, maar persoonlijk zit de uitdaging er in om 24 uur te kunnen hardlopen op een gezonde en verantwoorde manier. En dat ging op deze manier niet meer lukken. Volgens mij kwam ik tot 95km ofzo.
Nu, de volgende dag is het lijf nog steeds flink van slag. Zonder voedingstoffen heb ik wel veel gevraagd van de spieren merk ik. En ook de maag is nog wat van streek.
De slotconclusie is dus dat ik het soms ook even niet meer weet...en moeten we terug naar de tekentafel zeg maar😅. Wordt vervolgt natuurlijk. Maar het zou ook zomaar kunnen dat de conclusie komt dat dit lijf misschien niet heel geschikt is voor dit soort afstanden😆