Die eerste marathon was een ontdekkingstocht. Ik ging voor 2 uur 29, maar kreeg het veel te vroeg zwaar en de
laatste 12 kilometer werd een zwanenzang. Na een eindtijd van 2 uur 33 was er het nodige
oplapwerk van de EHBO nodig. Voor veel mensen een fantastische tijd, maar ik wist dat ik sneller kon
en dingen beter hadden gekund. Ik was niet ontevreden, maar blij was ik ook niet. Kortom: dit moest
nog eens goed overgedaan worden en daarvoor was Berlijn voor mij de perfecte marathon. Een stad
waar vrienden van me wonen, waar ik elk jaar minimaal een keer kom en ook nog eens een mega
groot evenement met veel snelle lopers. Dat leek me geweldig om mee te maken.
In het voorjaar raakte ik bij een training van mijn club BB-lopers aan de praat met Tjeerd. Niet alleen
beviel zijn training, maar ook een aantal ideeën die hij had om mij een stapje verder te brengen. Dit
prikkelde mij. Ik liep al een paar jaar volgens de schema’s van de club waar ook veel goede mensen
met me meedachten en waarmee ik mooie stappen gemaakt heb, maar het voelde als een goed
moment wat nieuwe dingen te proberen. En dit heeft in de praktijk prachtig uitgepakt. Vanaf mei
ging ik met de schema’s van Tjeerd en Hardloopbegeleiding op Maat aan de slag. De kern van het
schema: de aerobe motor uitbreiden. Duurlopen wat meer op tempo en wat meer
blokkentrainingen.
De trainingen sloegen direct aan. Het schema inspireerde en zorgde bij mij voor nieuw
enthousiasme. Ik zag trainingen langskomen die ik nog nooit gedaan had. Altijd mooi. De eerste
weken mikte ik nog op een 5000meter op het NK Masters (juli 20223) waar ik een zilveren medaille
won en mijn 3 jaar oude PR met 1 seconde verbeterde. Dit was een mooi startpunt voor de
marathonvoorbereiding. Die was stiekem al een beetje begonnen, maar kon in de 12 weken daarna
helemaal losbarsten.
Deze 12 weken liepen voor mij perfect. De blokkentrainingen werden langzaam iets langer, de
blokken iets groter. De duurlopen in zone D2 werden iets langer. Hardlopen op hartslag was nieuw
voor mij, maar beviel ook goed. In de eerste weken was ik op vakantie in de Ardennen, heerlijk op
tempo cruisen door de heuvels. Over verharde bekende klimmen van Luik – Bastenaken – Luik, maar
ook mooi onverharde trails. Ook mocht ik nog een aantal mooie trainingen op Terschelling afwerken.
Heerlijk door de duinen. Meer in de buurt van Zwolle is het gelukkig ook mooi lopen. Tijdens de
blokkentrainingen pakte ik een vast rondje langs de IJssel van 5 kilometer zodat ik elke 5 kilometer
het drinken kon oefenen door een bidon langs de kant te zetten (na de 1 e training met een briefje
erop, want de bidon was tijdens mijn training verdwenen). Tijdens alle duurlopen had ik gelletjes bij
me. Langzaam breidde de omvang van mijn trainingen uit en dat gaf veel vertrouwen. Ik maakte
meer kilometers vergeleken met vorige marathonvoorbereiding. Toen ongeveer 95km per week, nu
steevast boven de 100 en 1 week van 125. Flink meer dan mijn weekrecord, maar desondanks stond
ik elke dag op met frisse benen. Een heerlijk gevoel. Een 30km trailwedstrijd 3 wekend voor de
marathon bevestigde dat de vorm uitstekend was.
Voor mijn gevoel was ik er al klaar voor.
Een week voor de marathon werd het toch nog spannend. Want vriendin en kind werden ziek. En
uiteindelijk moest ik er zelf ook aan geloven. Topvorm maar flink kuchen, zou er toch nog een plan B
nodig zijn. Tot een dag voor de marathon bleef dit spannend. Gek genoeg bleef ik er aardig rustig
onder. Ik had in de hele voorbereiding alles gedaan wat nodig was, dus ik probeerde me te focussen
op zaken waar ik invloed op had en dit lukte vrij aardig. Toen ik zaterdag mijn startnummer ophaalde
begon de spanning wel flink te stijgen. Het loslopen ‘s ochtends voel ook niet top.
Zaterdagavond kon ik de knop echter omzetten. En toen de wekker zondagochtend om 5:30 ging zat
ik direct een goede focus. Mooi op tijd voor een ochtendmens. Normaal kom ik voor 10 uur ‘s
ochtends niet vooruit, maar op marathondag deert dit wonder boven wonder niet. En dit goede
gevoel werd richting de start alleen maar beter. Bij het warmlopen in het park Tiergarten rondom de
start kwam ik al een plukje Kenianen met de local hero Amanal Petros tegen. Daarna in een enorme
meute naar het startvak. Ik voelde me er veel meer klaar voor een mooie race neer te zetten dan
anderhalf jaar eerder in Rotterdam.
Na de start zat ik er ook direct lekker in. Je merkt echt dat het een bijzonder evenement is. Ondanks
dat ik een aardig tempo loop, loop je toch in een flinke groep die dit ook doet. Heerlijk. En er is 42
kilometer lang sfeer door het vele publiek. Nog een stuk meer dan in Rotterdam. Ik pak een tempo
dat comfortabel voel, en constateer tevreden dat dit sneller is dan het 2:29 doel dat ik voor ogen
had. Toch voelt het niet te snel, dus ik besluit er voor te gaan. Ik loop in een mooi groepje tot 30km
en heb de discipline om goed te eten en te drinken. Een goede organisatie kan je wel aan Duitsers
overlaten met drankposten om de 2 a 3 kilometer met ook vaak Maurten drinken. Bovendien staan
er nog enthousiaste vrienden langs de kant en geeft mijn vriendin nog een extra bidon aan. En hoe
anders voelt deze marathon dan vorige keer. Toen stortte ik vanaf 30 kilometer in, nu loop ik vanaf
dat moment zonder het door te hebben van mijn groepje weg en begin ik mensen in te halen. Een
heerlijk gevoel.
Langzaam ga ik zelf natuurlijk ook kapot, maar mijn kilometertijden blijven snel. Ik zie
zelfs een kilometer van 3:16. Zo voelt het niet. En kapotgaan terwijl je mensen inhaalt, dat geeft
extra moraal om door te zetten. Vanaf kilometer weet ik dat het nog veel pijn gaat doen, maar heb ik
100% vertrouwen dat ik het ga redden. En het is heel vet om dan in de laatste kilometer in de verte
de Brandenburger Tor te zien verschijnen. Als ik er onderdoor loop realiseer ik me dat ik 2:26 ga
lopen. Iets wat heel ver in mijn achterhoofd zat, maar wat ik vandaag niet had durven dromen te
lopen. Een geweldig gevoel. Dit is een dag die ik niet snel ga vergeten.
Dit is mede mogelijk gemaakt door het flexibele thuisfront. De betrokkenheid en support van Tjeerd
en Andrea, met altijd snelle reacties op mijn vragen. En het meeleven van de vele clubgenoten van
BB-lopers en alle vrienden en familie. Want er zijn drie dingen die de marathon voor mij bijzonder
maken. Het bizarre gegeven zo’n lange afstand op dat tempo te kunnen lopen, de sfeer en magie van
het evenement en om te merken hoeveel steun dit losmaakt bij de mensen om je heen.
En dit smaakt naar meer. Een PR van bijna 7 minuten lopen. Dan kunnen de andere afstanden ook
weer sneller. Toch? Een mooie snelle halve in de winter. De 5 kilometer onder de 15 minuten in de
zomer. En wie weet daarna weer een mooie marathon? Terwijl de laatste spierpijn wegvloeit heb ik
alweer veel zin om weer lekker te gaan trainen en racen.