Het grote voorjaarsdoel voor mij was dit jaar de 120 van Texel. Je moet toch iets hebben om voor te trainen immers. Het evenement is vooral bekend om de 60km en de estafette. Maar toen ik na Winschoten zag dat er op Texel ook een 120km was dacht ik...dat is een mooi doel! Ook omdat we in de begeleiding steeds meer ultra lopers krijgen vind ik dat ik meer ervaring op moet doen. Zelf dingen proberen en testen vind ik leuk en ook leerzaam. Maar goed, daar gaat het nu niet om. Dit keer schrijf ik vanuit de beleving als loper.
Het was 24 Maart en daar sta je dan smorgens vroeg om 4:35 met nog een stel mafkezen op een atletiekbaan. Ed en Andrea zouden in eerste instantie met me mee fietsen. Ed voor de route aanduiding die de eerste 60km ontbreekt en Andrea voor de verzorging. Drankjes, gelletjes, chips...dat soort spul. Maar het weer leek mij te heftig voor Andrea. Het waaide echt hard en er waren buien met hagel en veel regen voorspeld. Niets voor zo'n afgetraind lijf. Dus zaterdag samen besloten dat ze meer van waarde was om met de auto af en toe langs de kant te gaan staan met droge kleren voor Ed en mij.
Na de start liepen we eerst een paar rondes over de baan gevolgt door een kilometer of 5 voor de wind. Jort was vlot gestart maar ik sloot vrij makkelijk aan en zo ontstond er al vroeg een soort stabiele wedstrijd situatie. Jort is de winnaar van de vorige editie en een enorm taaie gast die al veel trails en triatlons wist te winnen. Vooral als het zwaar wordt is hij op zijn best. En zwaar...dat zou het vandaag ook echt wel gaan worden. Dat we af en toe samen op liepen gaf me veel inspiratie. Zo nu en dan liep ik even op kop...en daarna hij weer. Beide op eigen plan en intensiteit. Hij met zijn ervaren meefietser Dirk. En ik met Ed die mij elk kwartier gelletjes of drankjes aangaf volgens een plan wat zich elke 2 uur moest gaan herhalen. De stukken dat we samen liepen hadden we wat praatjes over de ontwakende natuur hier. Erg mooi. Ook ging het over training en doelen. Dat soort praat.
Tijdens een stuk tegenwind kreeg ik het toch wat koud, Jort nam wat meer afstand en Andrea riep me nog toe dat ik me goed aan mijn eigen plan moest houden. Ze weet dat ik op zo'n moment wel eens kan denken...ik moet mee! Ik keek op mijn hartslag meter en zag dat ik precies goed zat. Lekker zo doorgaan dus. Snel riep ik Andrea nog toe dat ik mijn lange tight misschien moest hebben. 3 kilometer later stond ze al klaar. We waren echter net wat van de wind afgedraaid en vond het ook wel weer redelijk te doen en als zo'n tight nat wordt is het ook niet fijn leek me. En dus maar door op de korte. Omkleden kost toch ook ff tijd hé. Na een grote boodschap bij de vuurtoren had Jort toch best een gaatje opgebouwd en waren Ed en ik alleen. Ik zag in de verste verte ook niemand achter ons dus had het idee dat het tussen ons zou gaan vandaag. Jort en ik hadden het nog wel even gehad over Bram van Rijswijk. Die hadden we ook vooraan verwacht. Maar ik zei nog...misschien is die wel de slimste vandaag. Maar dat terzijde.
Het stuk na de vuurtoren ging erg makkelijk en snel voorbij. Het was inmiddels licht geworden en de omgeving daar is prachtig. Ik haal daar altijd erg veel energie uit. De wind was zeker nog steeds een factor, maar ik kon alleen maar denken...wow... dit tempo nu nog zo makkelijk lopen en dan hebben we hem straks terug nog mee ook. Ik begon het te onderschatten zeg maar. Bij 32 km stond Henri Teunissen. Een man met een hart voor ultra lopen en onderdeel van de organisatie. Een rots in de branding! Bij hem gingen we rechtsaf steil omhoog richting een mooi slingerpad door de duinen. Deels verhard maar ook deels onverhard en veel plassen. Zoekend naar het juiste spoor kwam ik tot de ontdekking dat mijn schoenenkeuze misschien niet zo ideaal was voor dit deel. Te onstabiel en glad. Maar goed, het liep lekker ontspannen. Ed had me weer bij gehaald na wat hekken en die steile klim en gaf me snel een gelletje voor ik het strand op ging en hij om moest fietsen omdat hij het strand niet op mocht. Maar terug naar die gel, ik kon hem niet open krijgen. Koude vingers... dan maar met m'n tanden kapot bijten, mn halve bakkes er onder smeren en door! Eenmaal op het strand zag ik in de verte een puntje wat Jort moest zijn. Wow, die loopt lekker door dacht ik. Sterk hoor! Achter me niets. Sowieso een leeg strand, geen kip te bekennen. De golven waren echt indrukwekkend en bulderen op de kust. De harde wind schuin tegen, het strand was zacht en het hagelde. Of was het nou zand wat tegen me aan waaide? Ik vond het machtig mooi. Het af en toe wegzakken hakte er alleen toch wel in op mijn onderrug waar ik sinds de heenreis wat last van had gekregen. Normaal niet hinderlijk maar nu toch wel wat aandacht vroeg. Netjes op ritme lopen en zeker niet pushen.
Na een km of 4 keek ik op mijn klokje naar de gps route en zag dat ik links moest. Maar over hoeveel meter og kilometer stond daar nou onder in het schermpje? Mijn ogen konden door de koude wind wat minder scherp kijken, of nouja. Ik heb sowieso een bril nodig. Maar dit soort dingen lukt vaak nog net wel. Nu niet. Wel zag ik dus dat ik ergens linksaf moest. Bij een strandtent sloeg ik af en liep zo de duinen in. Steil...en zag geen pad. Dat bleek er ook niet te zijn. Terug het strand op...en ploeterend verder. Ik kreeg het inmiddels echt koud. Ik had nog een gel in mijn kontzakje maar kreeg de rits niet open. Nouja. Dan maar wat harder pushen. Krijg ik het wel weer warm! Al snel vond ik het juiste pad de duinen in en werd echt omhoog geblazen door de wind. Heerlijk! Aan de andere kant was een steile afdaling waarin mijn rug echt begon te protesteren. Maar al snel vergat ik alles toen ik Andrea zag. Die was me een stukje tegemoet gelopen en moedigde me met de juiste woorden aan zoals alleen zij dat kan.
Even later was Ed er ook weer bij en kon ik eten en drinken. Ik vertelde dat ik het zwaar had en niet wist of ik dit wel kon gaan fixen. Het ging te hard slechter en slechter. Kou dacht ik al niet meer aan. Ik stond al op standje niet zeuren en dom doorsjouwen. Ed zei dat het erg hard ging en dat het er nog goed uit zag. Ja...om me op te beuren dacht ik. Maar na een piepje op mijn klokje zag ik ook idd een best aardige kilometer tijd. In de luwte was het ook iets beter te doen kwa temperatuur en vond weer wat energie. Al erg snel moest Ed weer omfietsen. Dachten we, maar later bleek dat ie zeker nog 4 km door had gekund tot de 2e strandpassage. Maar goed...na een prachtig stuk bos met veel draaien keren ging ik weer op het strand af. Ik kwam Dirk nog tegen en we groetten elkaar. Daardoor dacht ik ook even aan Ed. Hopelijk trekt hij zich dit niet aan en vind hij snel de doorkomst plek bij 60km was mijn gedachte.
Op het strand speelde de rug bij de eerste meters gelijk weer op. Maar ik vond ook een goed ritme en zag dat de wind steeds meer in de rug zou gaan blazen. We draaiden hier van de wind af en ik zag nog een dode zeehond liggen. Geen wonder dacht ik. Als je hier niet 100% fit bent takel je hard af. En zo ging het ongemerkt ook met mij. Afzien was ik al lang aan het doen, maar het lijf begon te protesteren zoals ik dat niet ken. Meestal kan ik terugvallen op techniek en ritme. Maar het stuk op de hors lag knollig, stukken zacht en hard maakten het vinden van het juiste spoor lastig en vond het ook moeilijk oriënteren. Maar het ging wel! En kreeg er ook wel weer lol in. Plezier in het afzien en het ontdekken van mijn eigen kunnen. Ik dwaalde wat af in gedachten en zag ineens iemand voor me. Ik dacht even dat het Jort was. Maar het was Pascal. Een vriend en loper uit de groep lopers die we begeleiden. Hij woont op Texel en dirigeerde mij het strand af richting het goede paadje en liep een stuk met me mee.
Met hem mee lopend was ik even uit mijn focus en dacht...hey. Ik voel me best wel heel erg slecht en schoot in de lach om om eigen gedachte. Ik besloot wel te zeggen dat ik niet meer zo lekker ging en niet wist wat ik moest doen om dat om te buigen. Tot Andrea er weer was. Ze zag aan me dat ik het zwaar had denk ik. Want ze moedigde me niet meer zo uitbundig aan. Ook daarin voelt ze wanneer ze wat moet doen. Even verder was Ed er ook alweer bij. Hij had het dus gevonden en reed me vast tegemoet met mijn voeding. We liepen weer even verhard en ik vind weer ritme en iets van een ontspannen pas. Ik had al 10km geen energie tot me genomen dus dronk snel wat en gooide er een gelletje in. Ook zei ik dat ik een warme tight nodig was.
Andrea was er inmiddels ook weer bij met de auto en samen hielpen ze me de tight aan te krijgen. Ik kon de veters van de schoenen namelijk zelf niet los krijgen dus deden Ed en Andrea dit voor me. De nummer 2 in de race kwam door al dat gedoe inmiddels voorbij maar ik ging weer op pad. En ow wat lekker was dat. Die warmte op de benen. Waarom had ik hier nou zo lang mee gewacht!? Inmiddels had ik wel bedacht....ik stop bij de doorkomst 60km. Waarom weet ik niet. Uit zelf medelijden of verstand. Maar ik liep ook gelijk weer in op de nummer 2 wat Stefan vd Pal bleek te zijn. Nog zo'n taaie Fries kon ik er ook wel bij hebben hier dacht ik. Maar ergens kon het me ook niets meer schelen. Het schoot dus alle kanten op in mijn hoofd behalve de goede vond ik zelf. Bij het keerpunt stond Henri weer. Andrea en Ed waren er ook en ik gaf aan op te willen geven. Gevolgd door een blik van Henri van huh.... Maar Andrea wist genoeg. Deed me mijn jasje aan en gaf een knuffel. Ik schoot vol en realiseerde dat dit het eindpunt was van dit avontuur. Geen 120km, geen verzilveren van de goede vorm en alle trainingsuren. Mensen om me heen die me daarin helpen die ik nu teleurstel en een hoofd dat het opgeeft terwijl het lijf toch echt nog wel even door kan.
Met die laatste gedacht gooi ik er een halve vloek uit en vraag Andrea mijn klokje terug. Verbaast kijkt ze me aan en zegt, ok dan. Maar gebruik je verstand! Ze geeft een kus en ik ga! En nou niet zeiken en hop naar die finish riep ik mezelf van binnen toe! Ik strompel de eerste meters omdat mijn spieren volledig op slot gingen bij het stoppen. Maar zowaar komt er weer wat tempo en voel ik de overtuiging dat ik dit kan. Ed fietst gelijk weer naast me en ik dacht een blik te zien van....ohjee. Daar gaan we weer! Hij was ook koud en moe. Maar het is een doorzetter en geeft ook nooit op. Dat sterkte mij in mijn volharding. Ik liep inmiddels wel 5e ofzo maar dat boeide me niets. Ik moet naar die finish!
Vol overtuiging dwing ik het lijf te luisteren! Ik wordt weer emotioneel maar nu omdat we dit gaan doen en ik een enorme kracht voel opkomen. Maar waar je verwacht nu als een soort rocky richting een geweldige prestatie te gaan...beslissen de spieren. Zeg maar de uitvoerende instantie. Dat ze niet gaan doen wat ik wil. Kramp, blokkeren, noem het maar op. Helemaal naar de getver! Geen succesverhaal dus dit keer. Ook geen eerste plaats dus, waar ik eerlijkheidshalve best een tijdje in heb geloofd in het eerste deel van de race. Maar gewoon een dikke DNF.
Terug naar het huisje en daar opwarmen! Ik voelde daar aangekomen wel aan het lijf dat ik geen meter te vroeg ben gestopt. Van de auto naar de voordeur was een hele toer. En dat was maar 5 meter ofzo. Laat staan dat ik nog 55 kilometer door had kunnen harken! Maar eenmaal onder de douche knapte de boel vlot op. Eten er in...drinken en natuurlijk naar het parcours om de rest aan te moedigen. Inmiddels had de slimste...Bram dus... de kop in de wedstrijd over genomen en had Jort het erg zwaar. Bram ook trouwens. Ik werd bijna jaloers op hun afzien. Wat een taaie gasten zijn me dat zeg! Maar ze hebben dit dus ook een soort van kunnen managen zodat ze door konden.
De 60 km lopers kwamen inmiddels ook door en zo hadden we nog wat bekenden aan te moedigen. Even later ook hij de finish wezen kijken. Waar Bram heel knap de wedstrijd binnen sleepte. Jort werd knap 2e en bewees zo zijn harde kop.
En Henri, die stond ook weer bij de finish om iedereen op te wachten met een medaille en een goedkeurende blik. Prachtig dat ultralopen. Maar ik moet zelf nog veel leren. En dat brengt me terug bij de kop van dit artikel. Winst zit hem vaak in andere dingen dan wat voor de hand ligt. Ik heb veel geleerd.