PR race Esmée Brogts in Stevensloop
Afgelopen zondag was het dan zover: de 10 km Stevensloop in Nijmegen. Toen ik zo'n 3 à 4 jaar geleden begon met hardlopen, had ik nooit gedacht dat hardlopen zoveel voor mij zou gaan betekenen. Als danser en balletdocent werd hardlopen mij altijd afgeraden: te blessuregevoelig en het zou niet bijdragen aan de juiste spiergroepen. Hardlopen heeft om deze reden altijd op de achtergrond gestaan, maar sinds ik niet meer uitvoerend dans en alleen lesgeef, heeft hardlopen meer ruimte gekregen. Na mijn eerste hardloopevenement in Utrecht was ik verkocht en begon ik fanatieker te trainen. Door hardlopen leer je jezelf beter kennen, aanvoelen, incasseren en jezelf te pushen, maar ook om jezelf te omarmen. Voor mij voelt het als een soort therapie, het brengt je dichter bij jezelf.
Een jaar geleden kwam op aanraden van een kennis Hardloopbegeleiding op maat in mijn leven. Ik begon consistent te trainen en kreeg meer vertrouwen in mijn eigen lichaam. Door weer en wind, ik loop. Iets met getrainde discipline denk ik. Ik mis nooit een training, tenzij ik echt pijn heb. Op de CPC Loop in Den Haag liep ik vorig jaar dan ook voor het eerst 50:41 op de 10 km en langzaam begon het toch te kriebelen of ik het toch niet in mij heb om onder de 50 minuten te lopen. Ik voelde met de schema’s al snel dat het lopen me steeds makkelijker afging. Daarnaast verdiepte ik me in voeding en sportvoeding door mijn opleiding Voeding en Diëtetiek en merkte ik de voordelen die dat mij heeft gebracht.
De Stevensloop kwam steeds dichterbij en de spanning nam toe. Twijfels omdat ik het parcours niet kende. Met de Zevenheuvelenloop in Nijmegen was ik bekend. Had dit parcours ook heuvels of is het vlak? Helemaal asfalt of ook nog een gedeelte onverhard? Eerst zou ik deze loop samenlopen met iemand, maar die haakte af. Een paar dagen voor de loop werd ik wakker met flinke pijn in de bal van mijn voet. Ik kon deze nauwelijks belasten en het rondje op zaterdag voor de wedstrijd was dan ook een ramp. Tot 9:00 's ochtends op de dag van de Stevensloop twijfelde ik of ik zou gaan lopen, maar toch besloot ik te gaan. Nu kan ik zeggen… Wat ben ik blij. Ik heb het eruit gelopen, het spiertje zit weer goed.
Het evenement was onbeschrijfelijk, de sfeer was ontspannen en het parcours was grandioos. Wel had ik me 100% vergist, haha. Het parcours was niet vlak zoals ik had gedacht bij een stadsloop. Sterker nog, je loopt 2x de Waal over met een flinke stijging en hier had ik nu niet op getraind. Ik had een melding aangezet op mijn horloge die ervoor zorgde dat ik niet te snel begon met de wedstrijd. Inmiddels ken ik mezelf en die eerste kilometer is cruciaal voor het verloop van de wedstrijd. Start je te snel, dan kan de batterij zo leeg zijn op kilometer 5 of 6 en dan moet je nog even.
Grappig verhaal nog. Normaal luister ik tijdens mijn wedstrijden altijd naar een podcast. Klinkt misschien raar, maar ik kom dan altijd in een rustige trans. Nu koos ik voor de verandering voor muziek. Voor de wedstrijd begon ik met een meditatief muziekje na het inlopen met het idee nog even tot rust te komen. Na de start zou hij dan overgaan op uptempo muziek. Bij kilometer 2 kwam ik erachter dat de uptempo afspeellijst niet was aangezet en dat ik nog steeds in de meditatieve afspeellijst zat. Gelukkig kon ik tijdens het lopen nog switchen van afspeellijst.
Ook had ik een melding aangezet op mijn horloge die ervoor zorgde dat ik niet te snel begon met de wedstrijd. Inmiddels ken ik mezelf en die eerste kilometer is cruciaal voor het verloop van de wedstrijd. Start je te snel, dan kan de batterij zo leeg zijn op kilometer 5 of 6 en dan moet je nog even. De eerste 6 kilometer gingen ongelofelijk soepel en het voelde alsof ik vloog, maar vanaf kilometer 7 werd het pittig. De wind was hard en met het dalen en stijgen verloor ik toch veel energie. De mentale strijd begon en op kilometer 8/9 hierdoor verloor ik echt wel wat seconden, maar dat is oké. Toch kon ik nog versnellen in de laatste kilometer. Ik zette een prachtige tijd neer van 49:36 op de 10 km met zowel een persoonlijk record op de 5 als de 10 km. Ik kan je zeggen, ik zit weer op een roze wolk deze week. En… de verwachte spierpijn op maandag, die kwam niet. Binnenkort misschien nog een 5 km wedstrijd om de tijd op de 5 km aan te scherpen?