Door de Atleet

Rotterdam was voor mij de 3e poging voor een sub 2:45 marathon. De voorgaande 2 voorbereidingen werden beide verstoord door blessures, waardoor uiteindelijk het doel niet haalbaar was op de wedstrijddag. Dit maal was het een fantastische voorbereiding en ben ik helemaal heel gebleven. 

Het grote voorjaarsdoel voor mij was dit jaar de 120 van Texel. Je moet toch iets hebben om voor te trainen immers. Het evenement is vooral bekend om de 60km en de estafette. Maar toen ik na Winschoten zag dat er op Texel ook een 120km was dacht ik...dat is een mooi doel! Ook omdat we in de begeleiding steeds meer ultra lopers krijgen vind ik dat ik meer ervaring op moet doen. Zelf dingen proberen en testen vind ik leuk en ook leerzaam. Maar goed, daar gaat het nu niet om.

Afgelopen zondag was het dan zover: de 10 km Stevensloop in Nijmegen. Toen ik zo'n 3 à 4 jaar geleden begon met hardlopen, had ik nooit gedacht dat hardlopen zoveel voor mij zou gaan betekenen. Als danser en balletdocent werd hardlopen mij altijd afgeraden: te blessuregevoelig en het zou niet bijdragen aan de juiste spiergroepen. Hardlopen heeft om deze reden altijd op de achtergrond gestaan, maar sinds ik niet meer uitvoerend dans en alleen lesgeef, heeft hardlopen meer ruimte gekregen. Na mijn eerste hardloopevenement in Utrecht was ik verkocht en begon ik fanatieker te trainen. Door hardlopen leer je jezelf beter kennen, aanvoelen, incasseren en jezelf te pushen, maar ook om jezelf te omarmen. Voor mij voelt het als een soort therapie, het brengt je dichter bij jezelf.

De laatste jaren topte ik best geregeld met blessures.

Te snel willen opbouwen naar een bepaalde snelheid of afstand.

Het randje opzoeken, omdat ik toch erg competitief ben ingesteld. Ik durfde op den duur alleen nog maar rustige trainingen te doen omdat ik bang

was weer geblesseerd te raken. Dit wilde ik niet meer en na veel goede verhalen gehoord te hebben van een goede vriendin die in contact was gekomen met Andrea en Tjeerd besloot ik de stoute schoenen aan te trekken en ook de hulp van Tjeerd in te schakelen.

Ik zal me even kort voorstellen, mijn naam is Alie Postma-Gercama, 33 jaar, wonend in het mooie Friesland, getrouwd en moeder van 2 jongens van bijna 3 en 4 jaar oud. Zo lang ik mij kan herinneren heb ik altijd al een grote liefde voor sporten gehad. 

Tussen mijn 19 en 24ste heb ik op hoog niveau aan wielrennen gedaan met wedstrijden en trainingskampen door heel Europa! Ik kreeg een contract bij de voorloper van het huidige Team SD Worx wielerploeg. Ik heb een prachtige tijd als wielrenster gehad, helaas heb ik er niet alles uit kunnen halen en moest ik voortijdig met wielrennen stoppen door vernauwingen aan mijn liesslagaders. 

Gelukkig vond ik snel een nieuwe uitdaging in het hardlopen! 

Terwijl ik dit schrijf zit ik nog op mijn roze wolk van mijn PR in New York. 

In april van dit jaar had ik mijn eerste marathon in Rotterdam gelopen. Ik had hier zonder hulp voor getraind. Ik kreeg steeds meer het idee dat er meer uit mijn trainingen te halen moest zijn. Het ging me prima af en de duur kon ik aan, alleen merkte ik toch weinig verbetering.